Ekki vinnusamir en lengi í vinnunni

Hér er eitthvað skrítið því íslendingar gera það á 1800 tímum sem Norðurlandaþjóðirnar gera á 1500

tímum.Ætli hér sé ekki átt við tíma í vinnunni ?? 

Íslendingar strita mest

Athugasemdir

[Lilja Vignisdóttir (IP-tala skráð) 29.5.2009 kl. 11:54]

Held það geti nú ekki verið, þá væri væntanlega sagt að við ynnum flesta tímana en ekki að við værum vinnusömust.  Og ef að við gætum unnið hraðar og þar af leiðandi unnið færri tíma værum við þá ekki að gera það?

[Einar Guðjónsson, 29.5.2009 kl. 12:12]

Við erum ekki vinnusömust í merkingunni: duglegust. Svíar framleiða það á 1500 tímum sem við gerum á 1850 ? svo ég er hættur að skilja þetta. Við vinnum hinsvegar mest.

[Blahh (IP-tala skráð) 29.5.2009 kl. 13:11]

Það er ekkert nýtt að fréttir á mbl. séu illa orðaðar.

[Gunnar Þór Gunnarson (IP-tala skráð) 29.5.2009 kl. 20:45]

Hefuru eitthvað fyrir þér í þessu ? Persónulega hef ég reyndar ekki unnið í svíþjóð en bæði Dk og NO og allavega miðað við þau 2 lönd þá held ég að íslendingar framleiði nu meira, en hef svo sem ekkert fyrir mér í því annað en tilfinningu

[Jon Bragi Sigurdsson (IP-tala skráð) 30.5.2009 kl. 06:34]

Ekki vinnusamir en lengi í vinnunni það er mergurinn málsins held ég.

Í grein mbl segir, "...Efnahags- og framfarastofnunarinnar, OECD, gaf út í vor um vinnutíma og atvinnustig". Hér virðist því eingöngu verið að tala um lengd vinnutíma og almenna atvinnu þátttöku en ekkert um raunveruleg afköst.

Á meðan hin Norðurlöndin og reyndar öll Vesturlönd hafa fyrir mörgum áratugum komið á 40 tíma vinnuviku eða minna í raun þá hjakka Íslendingar í sama farinu og ekki séð frammá að nein breyting verði þar á til batnaðar nema að síður sé.

Ég man eftir verkalýðsforkólfum sem komu á vinnustaðinn þar sem ég vann og sögðu þegar rætt var um lágt kaup: "Þið þurfið nú ekkert að kvarta hér, þið hafið svo mikla yfirvinnu".

Vandamálið er fyrst og fremst að dagvinnulaunin eru svo lág að það er engin leið að framfleyta sér á þeim.

Þetta vita atvinnurekendur og verkstjórar og að þeir fá ekki neitt starfsfólk nema að geta boðið uppá yfirvinnu. "Næg vinna í boði". Hvergi nema á Íslandi myndi mönnum detta í hug að lokka fólk með slíku. Og engin launþegi utan Íslands myndi heldur láta lokkast af slíkum gylliboðum.

Verkstjórar vita líka að ef þeir skipulegðu vinnuna það vel að verkefnin entust ekki nema 8 tíma á dag þá myndi besti mannskapurinn fljótlega láta fætur sínar hafa það og fara þangað sem "næg vinna er í boði".

Ég man eftir því að í byrjun níunda áratugarins eða lok þess áttunda þá var sett á yfirvinnubann í fiskvinnslunni vegna vinnudeilu, og stóð það í fleiri vikur. Eftir nokkrar vikur kom í ljós að fiskvinnslufólkið afkastaði jafn miklu á þessum átta tímum eins og það gerði áður með óheyrilegri yfirvinnu frammá kvöld og um helgar.

Þetta þótti sumum býsna athyglisvert en engum datt mér vitanlega í hug að draga einhvern lærdóm af þessari uppgötvun.

Síðan var yfirvinnubanninu aflétt og fólk tók upp yfirvinnugaufið aftur og undi glatt við sitt.

Þessi vítahringur hefur verið í gangi frá ómunatíð; starfsfólk dregur af sér í vinnunni af því að það er þreytt og hundleitt eftir allt yfirvinnugaufið og líka til þess að eitthver verkefni verði eftir til þess að hægt sé að réttlæta áframhaldandi yfirvinnu sem aftur gefur því möguleika að lifa af laununum sínu.

Við Íslendingar höldum að við séum allra manna duglegastir og vísum þá gjarnan í alþjóðlegan samanburð um lengd vinnutíma.

En sé litið á afköst per tíma þá erum við á botninum í samanburði við önnur Vesturlönd.

Það er ekki sjálfgefið að meta dugnað eingöngu eftir því hve marga klukkutíma manni tekst að hanga í vinnunni.

Ég get nefnt ótal dæmi frá því ég var launþegi á Íslandi um það hvernig vinnan gekk fyrir sig.

Það var mætt um kl. 8 og kortinu troðið í klukkuna oft tíu mínútum yfir. Síðan var farið að dunda sér, drekka kaffi, troða sér í gallann og kjafta. Þótti gott ef menn voru komnir að verki tuttugu mínútur yfir. Korter yfir níu var svo tími til að fara að hægja á sér fyrir morgunkaffið sem alltaf tók drjúgan hálftíma þó að það væri ekki nema tuttugu mínútur samkvæmt samningum.

Eitt sinn vann ég sem byggingaverkamaður. Byggingarstaðurinn var í Vesturbæ Reykjavíkur en fyrirtækið sem ég vann hjá var suður í Hafnarfirði.

Á morgnana steðjuðu því allir starfsmenn til Hafnarfjarðar og eftir hæfilegan aðlögunartíma var lagt af stað og komið á byggingarstaðinn um kl. 9 og var þá bara hálftími þangað til hægt var að fara í kaffið. Eftir kl. 17 hófst svo yfirvinnan. kl. hálf-sjö var byrjað að mjaka sér niður af hæðum til að komast í kvöldmatinn og uppúr átta var komið að verki aftur og uppúr níu var farið að tygja sig af stað heim í Hafnarfjörðinn. Vinnutíma lauk kl. 22.00

Fyrir þetta voru greiddir átta tímar í dagvinnu og fimm tímar í yfirvinnu en af þessum þrettán tímum var virkur tími ekki meiri en í hæsta lagi átta tímar. Auk þess þurfti vinnuveitandinn að kaupa handa okkur kvöldmat á veitingahúsi.

Svona var unnið vikum og mánuðum saman að viðbættum laugardeginum og þurfti maður ekki að skammast sín fyrir skort á yfirvinnutímum í samsætum, heldur reiknaðist sem fullgildur.

Ég hélt satt að segja að karlmennska á Íslandi væri hætt að mælast í fjölda yfirvinnustunda og farin að mælast í stærðinni á jeppadekkjunum en ýmislegt bendir til að svo sé ekki.

Þar kom þó að því að ég þreyttist á þessu lífi og flutti til Svíana sem við Íslendingar oft teljum vera heldur litla kalla í samanburði við okkur.

Ég hafði heyrt af því undri að þar gæti fólk lifað af dagvinnulaunum einum saman og væri hreint ekkert sólgið í yfirvinnu. Skrítið fólk.

En það var fleira sem var öðru vísi á þeim vinnustað sem ég kom til í Svíþjóð. Allir voru mættir að minnsta kosti korteri áður en vinnutíminn hófst. Og þegar klukkan var sjö voru allir komnir í vinnugallann og að sínum verkefnum og byrjuðu að vinna á mínútunni. Tuttugu mínútna kaffitími stóð aðeins yfir í tuttugu mínútur og hangs í síma og eilíft skrepp var óþekkt. Allt skrepp fyrir utan til læknis var dregið af launum.

Verkstjórar byrjuðu hálftíma á undan öðrum til þess að ekki stæði á verkefnum þegar hinir mættu.

Væri þetta ekki eitthvað sem launþegar og atvinnurekendur á Íslandi gætu sameinast um í stað þessa söngs um of langan vinnutíma og kröfur um átta tíma vinnudag sem sunginn hefur verið á 1 maí á hverju ári í meira en fimmtíu ár án þess að nokkur hugur virðist fylgja máli?

Dagvinnulaun sem hægt er að lifa af, vel skipulögð vinna frá hendi atvinnurekenda og alvöru vinnubrögð hjá launþegum?

Kostirnir ættu að vera augljósir öllum. Meiri frítími fyrir fjölskylduna og óþreytt og vakandi starfsfólk sem aftur eykur afköst og minnkar slysahættu. Svona mætti lengi telja.

Hver þénar á þessu fyrirkomulagi?

Enginn, hvorki launþegar né atvinnurekendur eða þjóðfélagið í heild.

[Goggó (IP-tala skráð) 30.5.2009 kl. 06:40]

Thetta er náttúrulega misjafnt eftir starfsgreinum og einstaklingum.  Margir íslendingar eru mjög duglegir og vinna hratt og skila miklu í sínu starfi.  Ég held thó ad svíar ad jafnadi skili meiru á hverjum unnum tíma en íslendingar gera ad medaltali.  En thad er náttúrulega bara edlilegt thví their vinna mun styttri vinnudag en flestir íslendingar gera.  Svíar eru alltaf ad og vinna hratt allan vinnudaginn. 

[Goggó (IP-tala skráð) 30.5.2009 kl. 06:46]

Gott innlegg Jón Bragi Sigurdsson.  Thetta er bara enn eitt daemid um heimsku íslendinga.  Thad er edlilegt ad thjódin sé í theim vanda sem hún er í núna.  Fólkid saettir sig vid gerspillt kvótakerfi og áttar sig ekki á afleidingum slíks bjánaskaps.

[Einar Guðjónsson, 30.5.2009 kl. 12:48]

Sammála 5, 6 og 7 og tölfræðin talar sínu máli.Framleiðni hér er rétt fyrir ofan Portugal en þeir eru alls ekki eins tækjavæddir og við og því er kostnaður per framleiðslustund minni þar. Allt þetta má lesa á heimasíðu OECD og svo má gúggla

heimasíðu Þorvaldar Gylfasonar prófessors en hann birtir þar mikið af tölfræðiupplýsingum um Ísland og íslendinga. 

[Finnur Bárðarson, 30.5.2009 kl. 15:11]

Innstimplun og útstimplun á vinnustað hlýtur að vera lagt til grundvallar í þessari rannsókn. Hvernig er annars strit mælt ?